کمپانی فوجی فیلم مجموعه ای از به روزرسانی های سیستم عامل جدید را برای دوربین های بدون آینه X-A5، X-A7، X-H1، X-T100 و X-T200 APS-C منتشر کرده است. در حالی که  این به‌روزرسانی‌ها نسبتاً جزئی هستند، اما در هر صورت با استفاده از آنها باگ‌های مختلف را برطرف می‌کنند و چند مشکل دیگر مربوط به لنزهای خاص تامرون را در زمان  کار با این دوربین ها برطرف می‌کنند.

ابتدا با کوچکترین به‌روزرسانی، نسخه 2.14 میان‌افزار Fujifilm X-H1 به‌ویژه زمانی که در یک محیط WiFi شلوغ هستید ارتباط بی‌سیم بین دوربین و برنامه تلفن همراه Fujifilm Camera Remote را بهبود می‌بخشد.

همچنین  برای چهار دوربین باقی مانده در این فهرسی، هر به روز رسانی سیستم عامل همان مشکلات مورد اشاره در فوق را برطرف می کند. به روز رسانی به فریمور نسخه 2.03 برای X-A5، نسخه 1.33 برای X-A7، نسخه 2.03 برای X-T100 و نسخه 1.16 برای X-T200 مشکلی را برطرف می‌کنند که باعث می‌شد این دوربین‌ها در هنگام نصب X-mount شخص ثالث به درستی کار نکنند. به طور خاص، فوجی فیلم می گوید که هنگام عکاسی با لنزهای 17-70 میلی متری F2.8 Di III-A VC RXD تامرون و 18-300 میلی متری F3.5-6.3 Di III-A VC VC به دو مشکل زیر توجه کرده است:

    هنگام عکاسی با عملکرد "High-speed Burst" در تنظیمات "AF-C"، با استفاده از TAMRON:17–70mm F/2.8 Di ?-A VC RXD (مدل B070) با مدل‌های بالا، از فوکوس خارج می‌شود.

    هنگام زوم کردن از انتهای T به انتهای W، "شکار" در صفحه پیش‌نمایش رخ می‌دهد، که بر فیلم‌ها و همچنین عکس‌های ثابت ضبط‌شده در این شرایط با استفاده از TAMRON: 18–300mm F/3.5–6.3 Di III-A تأثیر می‌گذارد

این چهار به‌روزرسانی میان‌افزار همچنین «اشکال‌های جزئی دیگری» را که بر هر یک از این دوربین‌ها تأثیر می‌گذارد، برطرف می‌کنند. جالب است که فوجی فیلم به طور خاص به‌روزرسانی سیستم‌افزاری را ارائه می‌کند که مشکلات مربوط به لنزهای شخص ثالث را برطرف می‌کند. اگرچه لزوماً چیزی ناشناخته نیست، اما این مسئله  نشان می‌دهد که فوجی فیلم بدش نمی‌آید که کاربران با لنز های ساخت کمپانی های دیگر نیز به همراه دوربین های آن عکاسی کنند .

 

تهیه و تنظیم : ایده‌آل دوربین - نمایندگی تعمیر لنز و دوربین عکاسی در ایران

 

در این مقاله، مفاهیم  مرتبط با تنظیمات “Blend If” در فتوشاپ و نحوه استفاده از آن برای ترکیب لایه‌ها را توضیح خواهم داد. باید به این نکته توجه داشته باشیم که تنظیمات  Blend If  با وجود  مجموعه ای نامحدود از کاربردهایی که دارند ، عمدتاً جایگزین ساده تری برای ماسک های Luminosity می توانند باشند .

قبل از مرور این مقاله، آشنایی با مفاهیم لایه ها و ماسک ها در فتوشاپ ضروری است.

Blend If چیست؟

به طور خلاصه، Blend If تقریباً همان کاری است که ماسک های Luminosity انجام می دهند: به عبارت ساده تر این تنظیمات ، بخشی از یک لایه را بر اساس میزان درخشندگی پیکسل ها ماسک می کند.

شما حتی اگر از یک پلاگین خاص برای ماسک کردن حالت های luminosity در فتوشاپ استفاده کنید ،‌ باز هم ایجاد ماسک های مختلف و بررسی آنها به صورت جداگانه  و اینکه بدانید کدام یک از آنها بیشتر مناسب کار شما است می تواند فرآیند خسته کننده ای باشد. البته باید به این واقعیت نیز  اشاره کنم که به وجود آوردن هر لایه اضافی در فتوشاپ اندازه تصویر شما را هنگام کار در آن افزایش می دهد.

چقدر عالی می شد اگر یک راه حل تک مرحله ای برای این محدودیت ها داشتیم؟ Blend If پاسخ پرسش شما است. Blend If یک لایه جاری را می گیرد و آن را با توجه به لایه زیرین و بر اساس یک یا چند شرط ترکیب می کند/ماسک می کند. و البته همه اینها در یک مرحله انجام می شود.

 

نحوه استفاده از Blend If

برای درک نحوه عملکرد Blend If، اجازه دهید با یک نمایش سریع شروع کنیم. هر یک از تصاویر خود را در فتوشاپ باز کنید و یک لایه gradient fill در بالای آن اضافه کنید. این کار را با رفتن به Layer > New Fill Layer > Gradient انجام دهید. می توانید ببینید که لایه بالایی (gradient fill) از سیاه به سفید درجه بندی می شود، یعنی از تاریکی در بالا تا روشن در پایین.

روی سمت راست لایه بالایی دابل کلیک کنید تا کادر گفتگوی blending options ظاهر شود. بخش Blend If در پایین این گفتگو همان چیزی است که در این مقاله در مورد آن صحبت می کنیم (یعنی کادر آبی رنگ در تصویر زیر). هنگامی که شروع به تنظیم این لغزنده کردید، نماد Blend If در سمت راست لایه ظاهر می شود (که در زیر با رنگ سبز برجسته کردم).

همانطور که در تصویر بالا می بینید، گرادیان به شدت در یک تون خاکستری متوقف می شود، که فراتر از آن نقطه، تصویر زیرین دوباره قابل مشاهده است. این به این دلیل است که با کلیک کردن و کشیدن مثلث سیاه (که با رنگ بنفش مشخص شده است) به مقدار 122، نوار لغزنده بالایی (به نام “This Layer,” و در تصویر بالا با رنگ قرمز مشخص شده است) را تنظیم کردم.

 

“This Layer,”

بخشی از نوار لغزنده به نام “This Layer,” فقط به تون های لایه ای که انتخاب کرده اید نگاه می کند. در این مورد، این همان لایه گرادیانی است که من ایجاد کردم.

در این حالت، هر رنگ تیره ای در لایه انتخابی من (مخصوصاً زنگ هایی که در تصویر بالا به رنگ نارنجی مشخص کردم) شفاف می شود. بنابراین، تصویر قرار گرفته در زیر آن قابل مشاهده است.

این یک مزیت خوب در مقایسه با ماسک های luminosity است، که معمولاً به شما اجازه نمی دهند نقطه برش را در چنین سطح بسیار کوچکی انتخاب کنید. (در عوض، آنها بلوک‌های انتخاب گسترده‌تری دارند، مانند Darks0 تا Darks6). توجه داشته باشید که به همین راحتی می‌توانید با حرکت دادن مثلث سفید به سمت چپ، پیکسل‌های روشن را پنهان کنید.

با این حال، مشکل بزرگ با تصویر گویای بالا این است که انتخاب به صورت شدید و خشن انجام شده  است. ما به ندرت از انتخاب های تند یا تیز در عکاسی استفاده می کنیم، زیرا آنها نتیجه نهایی را مصنوعی جلوه می دهند. برای رفع این مشکل، همزمان با فشار دادن Alt (ویندوز) یا Option (Mac) روی صفحه کلید خود، روی مثلث کلیک کنید. سپس نوار لغزنده به دو قسمت تقسیم می شود و می توانید نیمه چپ و راست را به طور مستقل بکشید. تصویر زیر آنها را با رنگ آبی نشان می دهد:

به طور خاص، نیمه سمت راست لغزنده شروع ناحیه ماسک شده را مشخص می کند و نیمه سمت چپ لغزنده انتخاب آنرا نرم تر می کند، بنابراین در این شرایط مرزهای خشن را حذف می کند.

 

“Underlying Layer”

اینجاست که Blend If قدرتمندتر و انعطاف پذیرتر می شود. تاکنون، نوار لغزنده‌ای که ما تنظیم کرده‌ایم بر لایه‌ای که انتخاب کرده‌ایم (لایه گرادیان) تأثیر گذاشته است، اما لغزنده دیگری به نام Underlying Layer وجود دارد. که باید آن را با مطالعه موردی دیگری درک کنیم.

بیایید بگوییم که هدف من از این تصویر اضافه کردن کنتراست بیشتر با روشن کردن عکس در بخش رودخانه است. بنابراین، من یک لایه تنظیم Exposure  با مقدار +0.75 در بالای تصویر واقعی اضافه کردم. به جای اعمال آن بر روی کل تصویر، می‌خواهم لایه Exposure در بالا فقط برای نقاط هایلایت دار اعمال شود. اینجاست که لایه زیرین به کمک می آید.

با انتخاب لایه تنظیم Exposure ، من یک بار دیگر کادر گفتگوی Layer Style را باز می کنم. سپس، مثلث تیره “underlying layer” را تنظیم می‌کنم تا نواحی تیره‌تر تصویر را ماسک کند (و بنابراین نوردهی +0.75 خود را روی آن نقاط اعمال نمی‌کنم):

همچنین می توانید متوجه شوید که با تقسیم مثلث با کلید Alt/Option آن را هموار کرده ایم.

اکنون می‌توانید ببینید که نوردهی فقط برای نقاط دارای هایلایت اعمال می‌شود و تاریکی‌ها را از بین می‌برند. هم ابرها و هم رودخانه روشن‌تر شده‌اند و ابرها اکنون بیش از حد نوردهی شده‌اند. با این حال، ماسک کردن ناحیه آسمان به صورت دستی در ماسک لایه  به صورت آسان  قابل انجام است، مطمئن شوید که تنظیم من فقط برای نقاط هایلایت دار  در آب اعمال می شود.

همانطور که عمیق تر به فتوشاپ می رویم، به وضوح متوجه خواهیم شد که هرگز انجام تنظیمات با یک کلیک نیست  که یک عکس خوب را  می سازد بلکه در عوض ترکیبی از تغییرات ظریف است که به عکس جان می بخشد.

اجازه دهید مثال دیگری را در نظر بگیریم که در آن می توانیم Blend If را بهتر درک کنیم. به تصویر زیر دقت کنید:

فرض کنید می خواهیم کمی بنفش به تصویر اضافه کنیم بدون اینکه  این حالت به صورت مصنوعی به نظر برسد.

برای این کار ابتدا این عکس را در فتوشاپ باز کنید و یک لایه رنگی ثابت بالای تصویر اصلی ایجاد کنید.

یک بار دیگر، روی قسمت سمت راست لایه دوبار کلیک کنید تا گفتگوی Layer Style باز شود. همانطور که هست، من فقط می‌خواهم رنگ بنفش را به آسمان، ابرهای روشن و قسمت های دارای بازتاب اضافه کنم، که همه آنها در تصویر دارای هایلایت و نواحی بسیار روشن هستند. بنابراین، می‌توانیم تن‌های میانی و سایه‌ها را ار آن پنهان کنیم.

بنابراین، ما سایه‌ها را از لایه زیرین حذف می‌کنیم و این کار را به آرامی با تقسیم کردن نوار لغزنده انجام می‌دهیم. برای ظریف‌تر کردن نتایج به دست آمده از آن  آن، گزینه Overlay به عنوان حالت ترکیبی انتخاب می‌شود و Opacity و Fill-Opacity پایین می‌آیند تا واقعی تر شود.

در اینجا این است که چگونه عکس با آن تنظیم رنگ آسان به نظر می رسد:

نتیجه

همانطور که از این مقاله می بینید، Blend If یک ابزار بسیار قدرتمند و انعطاف پذیر است. می‌توانید از آن برای ترکیب نوردهی، تنظیمات سریع یا ترکیب‌های خلاقانه استفاده کنید. ممکن است برای تسلط بر آن کمی تمرین لازم باشد، اما اکنون که در مسیر یادگیری فتوشاپ هستیم، می‌توان از آن به عنوان جایگزینی سریع‌تر برای ماسک‌های درخشندگی و بسیاری از موارد دیگر استفاده کرد.

 

تهیه و تنظیم : ایده‌ال دوربین - نمایندگی تعمیر دوربین و لنز در ایران

 

عکاسی از حیات وحش ژانری است که در آن لنز مناسب تفاوت زیادی  در نوع عکسهای شما ایجاد می‌کند و لنز اشتباه به سادگی فرصت گرفتن عکسهای مناسب را از شما می گیرد . حیوانات وحشی ممکن است در فواصل مطلوبی نسبت به شما نباشند و اغلب  این سوژه ها در شرایط  نور چالش برانگیز ظاهر می شوند. بنابراین، چگونه می توانید بهترین لنز را برای غلبه بر چالش های عکاسی حیات وحش پیدا کنید؟

خوشبختانه، در مقایسه با لنزهایی مانند لنزهای عکاسی منظره، در این سبک خاص از عکاسی ،‌لنزهای نسبتا کمی وجود دارند که برای عکاسی حیات وحش به خوبی کار می کنند و در دسته بندی های نسبتاً متمایزتری  قرار می گیرند. هنگامی که این دسته بندی ها را درک کردید، باید بتوانید بهترین لنز را برای نیازهای عکاسی حیات وحش خود انتخاب کنید.

 

آیا بهترین لنز عکاسی حیات وحش وجود دارد؟

حتی با نادیده گرفتن قیمت، می توانم بگویم که  چیزی به نام بهترین لنز عکاسی حیات وحش وجود ندارد، و این حالت فقط به این دلیل است که عکاسی حیات وحش مقوله بسیار بزرگی است شاید زمانی که از حیات وحش نام برده می شود، شما به چیزهایی شبیه به پرندگان فکر کنید ، اما چیزهای بیشتری از پرندگان در گستره حیات وحش وجود دارد. پستانداران، حشرات و انواع جانوران دیگر در حیات وحش وجود دارند که می توان از آنها عکاسی نمود . بنابراین، در حالی که یک لنز  600 میلی متری با دیافراگم F/4  برای  عکاسی از پرندگان عالی است،  اما این لنز ممکن است برای پستانداران بزرگ‌تر و نزدیک‌تر مناسب نباشد .

با این حال، هنوز "بهترین لنزها" برای موقعیت ها و بودجه های خاص در عکاسی حیات وحش وجود دارد. در بخش‌های بعدی این راهنما، برخی از انواع مختلف لنزهای حیات وحش را معرفی می‌کنم و توضیح می‌دهم که آیا آن لنز برای شما مناسب است یا خیر.

لنز زوم طولانی ارزان قیمت

من فکر می کنم که برای اکثر مردم، لنز  های زوم ارزان قیمت (که حداقل به 500 میلی متر می رسد) بهترین لنز برای عکاسی از حیات وحش خواهد بود. این لنزها از حدود 100 میلی متر شروع می شوند و به 400 میلی متر تا 600 میلی متر ختم می شوند. برخی از برندها در اینجا دو گزینه متفاوت دارند، مانند 100-400 میلی متر و همچنین 200-600 میلی متر. این لنز ها ممکن است در قیمت، وزن یا حداکثر دیافراگم متفاوت باشند.

در میان لنز های متفرقه، دو تا از محبوب‌ترین زوم‌های ارزان قیمت امروزی Tamon 150-600 G2 و Sigma 150-600mm Contemporary هستند که به ترتیب 1400 دلار و 1090 دلار قیمت دارند.

لنز های زوم‌ طولانی مانند این سه مزیت دارند:

 قابل نگه‌داشتن با دست در مقایسه با پرایم‌های بزرگ

 دارای دامنه بزرگنمایی وسیع و با قیمت نسبتا مقرون به صرفه هستند.

 محدوده زوم یکی از زیباترین ویژگی های این لنزها است. اگر بخواهید از انواع حیات وحش، از پروانه ها گرفته تا دایناسورها، عکاسی کنید، این لنز ها بسیار عالی هستند. اکثر این لنزها حداقل فواصل فوکوس دهی  مناسبی نیز دارند، به این معنی که می‌توانید کادر را با موجودات کوچک‌تری مانند قورباغه نیز پر کنید.

گفتنی است، لنز های زوم تله فوتو مقرون به صرفه دو نقطه ضعف  عمده دارند. اولین مورد مربوط به کیفیت تصویر این لنز ها است: به خصوص در حداکثر فاصله کانونی، لنز های زوم ارزان قیمت  به اندازه لنزهای پرایم جزئیات را به دست نمی آورند. اگر عمدتاً در بازترین دیافراگم مانند f/5.6 عکاسی می‌کنید، هر کاری که انجام می‌دهید، ممکن است کمی نرمی تصویر  را از نزدیک مشاهده کنید.

با این حال، در لنز های جدیدتر ، این تفاوت کمتر می شود. من در واقع از برخی از تصاویری که از سونی 200-600 میلی متری به دست می آورد ممکن است خارج از حد تصور باشند . این موضوع در مورد لنز 100-500 میلی متری کانن نیز صدق می کند و احتمالاً در مورد لنز 200-600 میلی متری آینده نیکون نیز صادق خواهد بود. بنابراین، اگر در نهایت به مسیر لنز های زوم ارزان قیمت وارد شوید ، لنز جدیدتری مانند این کمترین مصالحه را ارائه می‌دهد.

نقطه ضعف دیگر  فاصله کانونی زوم طولانی  ، سرعت است، از دو جهت. این لنز ها معمولا دیافراگم‌های باریک‌تری دارند، مانند لنز  100-500 میلی‌متری Canon که f/7.1 در انتهای بلند است. این به معنای نور کمتر در سنسور شما و در نتیجه کیفیت تصویر بدتر در شرایط کم نور  را به دست خواهید آورد . با سنسورهای مدرن و پس پردازش بهتر ، وجود این محدودیت چندان وحشتناک نیست، اما هیچ راهی برای عکاسی در شرایط نسبتا کم نور وجود ندارد.

همچنین، ماکزیمم دیافراگم باریکتر باعث می شود که فوکوس دهی دوربین در مقایسه با اعداد اول کمی کندتر شود. این امر به ویژه در مورد دوربین‌های DSLR خاصی که سیستم تشخیص فاز آنها پس از f/5.6 به سمت پایین می‌رود، صادق است. با این حال، اگر از یک دوربین جدیدتر، به خصوص یک دوربین بدون آینه رده بالاتر برای  عکاسی  استفاده می کنید، تفاوت چندان چشمگیری وجود نخواهد داشت .

لنز های زوم سطح بالا

بر خلاف لنزهای مقرون به صرفه ای که پیش از این در مورد آنها صحبت کردیم  ، لنزهای زوم سطح بالا  ، لنزهایی با دیافراگم ثابت و درجه یک هستند. یک نمونه کلاسیک از این مورد هیولای Nikon 180-400 f/4E است که دارای یک مبدل از راه دور داخلی نیز  است.

لنز های زوم سطح بالا در بین عکاسان حیات وحش کمتر از آن چیزی که انتظار دارید یافت می شوند . آنها معمولاً فاصله کانونی زیادی ندارند و عموماً لنزهای عظیم و گران قیمتی هستند. فاصله کانونی و دیافراگم ثابت آنها برای حیوانات بزرگتر و عکس های محیطی عالی است. ما به طور معمول استفاده از  چنین لنزهایی  را فقط به افرادی توصیه می کنیم که عمیقاً به آن ژانر خاص علاقه دارند.

یک استثنا در این بین لنز  Olympus ED 150-400mm f/4.5 برای دوربین های میکرو چهار سوم است. این لنز کوچک چندان نیست، اما از اکثر تله‌فوتوهای با دیافراگم ثابت و سطح بالا کوچک‌تر است (اگرچه خیلی ارزان‌تر نیست). فاصله کانونی  قابل توجهی دارد - معادل 800 میلی متر - و می تواند مقدار مناسبی از پیکسلها را روی سوژه شما قرار دهد. این یک لنز محبوب در میان عکاسان حیات وحش است که از دوربین چهار سوم رده بالاتر OM-1 استفاده می کنند.

 

 

لنز پرایم دیافراگم باز

سنتی ترین لنزهای پرایم برای عکاسی از حیات وحش لنزهای 500mm f/4  و 600mm f/4  هستند. همچنین تقریباً از هر سازنده ای گزینه های عریض تری در فواصل کانونی  300 و 400 میلی متری وجود دارد. نیکون اخیراً Z 400 f/2.8 را با یک مبدل 1.4x داخلی عرضه کرده است که این فاصله کانونی ارزشمند را حتی همه کاره تر کرده است.

در مقایسه با لنزهای زوم (حتی لنزهای پیشرفته)، لنز های پرایم حداقل یک استاپ سریعتر میباشند. آنها به طور کلی سریعتر  فوکوس می کنند و قدرت بی نظیری در کنترل پس زمینه ها دارند. دو عیب این لنزها - به غیر از از دست دادن انعطاف پذیری زوم - قیمت و وزن است.

اگر بخواهید آنها را برای مسافت های طولانی حمل کنید و به طور خود به خودی عکس بگیرید، وزن لنز  به طور خاص یک مسئله مهم است . معمولاً نمی توان این لنزها را بیش از چند دقیقه در دست نگه داشت. بنابراین، اگر چنین لنزی دارید، برای بیشتر عکاسی خود می خواهید از سه پایه با سر گیمبال (یا حداقل مونوپاد) استفاده کنید.

از آنجایی که اینها لنزهای پرایم هستند، به شما کمک می کند که سوژه را زودتر از موعد در کادر تصویر خود  داشته باشید و در فاصله مناسبی قرار بگیرید. لنزهای 300 یا 400 میلی‌متری برای سوژه‌های بزرگ‌تر و نزدیک‌تر بهتر  هستند ، در حالی که لنز هایی با فاصله کانونی  500 میلی‌متری و بالاتر برای پرندگان کوچک و پستانداران دور محبوب‌تر است.

دیافراگم های باریک تر، به خصوص لنزهای DO Canon و PF نیکون

دسته ای از لنزهای دارای فاصله کانونی بلند که اخیراً محبوبیت بیشتری پیدا کرده اند، لنز های پرایم تله فوتو با فاصله کانونی بیشتر با حداکثر دیافراگم باریک تر است. بسیاری از لنزهای این دسته دارای یک عنصر لنز Fresnel برای کاهش وزن هستند، از جمله آنها می توان به  لنزهای PF نیکون و لنزهای DO Canon اشاره نمود .

اولین نمونه موفق Canon 400 f/4 DO II است. این یک لنز با عملکرد عالی است، البته یک لنز گران قیمت 6900 دلاری جدید است و  بیشتر لنزهای PF و DO متمایز هستند زیرا تعادل خوبی بین وزن، حداکثر دیافراگم، فاصله کانونی و قیمت دارند.

از این نظر، کانن دو لنز جذاب دارد که قابل ذکر است: 600 میلی‌متر f/11 و 800 میلی‌متر f/11، که هر دو دارای عنصر DO هستند. این لنزها به قیمت یک دیافراگم کوچک وزن سبک، ارزان و نسبتاً شارپ هستند. اشتباه نکنید: f/11 می تواند کار کند، اما ما این لنزها را همه منظوره نمی دانیم. درعوض، لنزهای 600 میلی‌متری و 800 میلی‌متری f/11 کانن برای افرادی که می‌خواهند عکس‌هایی از حیات وحش در کارنامه خود داشته باشند، عالی هستند.

در سمت نیکون، دو لنز PF بسیار ویژه برای حیات وحش وجود دارد: لنزهای 500mm f/5.6 PF و Z 800mm f/6.3 PF. این لنزها کیفیت نوری فوق العاده ای را ارائه می دهند و نسبت به پرایم های معمولی سبک تر و ارزان تر هستند. حداکثر گشودگی دیافراگم این لنزها به اندازه f/2.8 یا f/4 شیشه های موجود در بازار نیست، اما همچنان برای اکثر عکاسی های حیات وحش کافی است.

Nikon Z 400mm f/4.5 در همان دسته وزن سبک‌تر قرار می‌گیرد، اگرچه هیچ عنصر PF ندارد. و Nikon 300mm f/4 PF گزینه مناسب دیگری برای این نوع لنز است، البته (حداقل بدون مبدل از راه دور) لزوماً فاصله کانونی کافی برای عکاسی از پرندگان و حیات وحش دور نیست.

لنزهای پرایم با دیافراگم باریک‌تر یکی از بهترین تعادل‌ها برای عکاسی از حیات وحش هستند، اگر به راحتی زوم نیاز ندارید. شما اساساً چیزی شبیه به f/5.6 200-500 میلی‌متری می‌گیرید، از فاصله‌های کانونی وسیع‌تر خلاص می‌شوید، و به نتیجه‌ای سبک‌تر و واضح‌تر می‌رسید (البته نه لزوماً ارزان‌تر).

چیزی که باید در مورد آن فکر کرد: حداقل فاصله فوکوس

حداقل فاصله فوکوس یک لنز فاصله ای است که در صورت نزدیکتر شدن سوژه، لنز از فوکوس خودداری می کند. برای مثال، Nikon 500mm f/5.6 من حداقل فاصله فوکوس 3 متر (9.8 فوت) دارد. اگر پرنده ای نزدیک تر از آن بیاید، من به سادگی نمی توانم عکس را بگیرم.

جالب اینجاست که لنز های زوم‌های مقرون به صرفه اغلب حداقل فاصله فوکوس بهتری نسبت به زوم‌های سطح بالا و پرایم دارند. به عنوان مثال، وقتی سنجاقکی را روی یک سنگ می‌بینم، اغلب مجبور می‌شوم کمی به عقب برگردم تا اینکه PF 500 میلی‌متری نیکون من روی آن فوکوس کند – اما لنز 300 میلی‌متری f/4 PF نیکون در مقایسه با حداقل فاصله فوکوس نزدیکش بسیار مورد تحسین قرار می‌گیرد. و یک انتخاب رایج در میان عکاسان سنجاقک.

اگر انتظار دارید از سوژه های کوچک و نزدیک مانند پروانه ها، مارمولک ها و سنجاقک ها عکاسی کنید، به حداقل فاصله فوکوس و حداکثر بزرگنمایی در مشخصات لنز دقت کنید. سعی کنید برای این سوژه ها لنزی با بزرگنمایی حداقل 1:5 (0.2x) یا بیشتر انتخاب کنید.

نکته دیگری که باید در مورد آن فکر کنید: وزن

بسیاری از مردم بیرون می روند و لنز می خرند تا آن را برگردانند یا بعداً بفروشند، فقط به دلیل سنگین بودن. تحمل وزن برای هر کس متفاوت است، اما من دوست دارم به سه دسته فکر کنم:

     لنز و دوربین زیر 2500 گرم (زیر 5.5 پوند): آنقدر راحت که استفاده از آن لذت بخش است

     ترکیبی بین 2500 گرم و 3200 گرم (5.5 تا 7 پوند): قابل حمل بر روی دست است، اما یک روز عکاسی با آن  مانند یک روز وزنه زدن در باشگاه است.

ترکیب بیش از 3200 گرم (بیش از 7 پوند): به طور معمول "شیشه بزرگ" که می تواند برای مدت زمان کوتاهی در دست باشد اما در بسیاری از موارد به سه پایه / مونوپاد نیاز دارد.

 

نتیجه

انتخاب لنز حیات وحش می تواند کمی دلهره آور باشد. این یک خرید نسبتاً گران است، و با این حال شما لنزی می خواهید که انتظارات شما را در زمینه چالش برانگیز عکاسی برآورده کند. بنابراین، امیدوارم که این راهنما به شما در انتخاب بهترین لنز عکاسی حیات وحش برای نیازهایتان شروع کرده باشد!

 

تهیه و تنظیم : ایده آل دوربین - نمایندگی تعمیر لنز و دوربین در ایران

 

پس از آزمایش های دقیق و تجربه عملی زیاد، چیزهای زیادی در مورد دوربین بدون آینه پرچمدار سونی، سونی a1 می دانیم. با این حال، برای اینکه بدانیم در این دوربین از چه فناوری استفاده شده است باید نگاهی به بخشهای داخلی آن داشته باشیم .

باز کردن دوربین یک فرایند کاملا تخصصی است که تعمیرکاران و تکنسین های حرفه ای بخش تعمیر دوربین سونی در تعمیرگاه مرکزی دوربین / ایده آل دوربین آنرا انجام می دهند .  اگر با تاکنون با بخش های مختلف سازمان خدماتی ایده آل دوربین / تعمیرگاه مرکزی دوربین آشنایی ندارید، از شما دعوت می کنیم تا به صورت مستقیم بازدیدی از این مرکز داشته باشید اما در این مقاله با کمک تعمیرکاران و متخصصان تعمیر دوربین در این مرکز ؛ به بررسی بخشهای مختلف یک دوربین سونی a1 پرداخته ایم .

در سازمان خدماتی ایده آل دوربین تصمیم گرفتیم تا  یک دوربین سونی a1 را به طور کامل باز نموده و قطعات آن را از هم جدا کنیم . انجام این کار به ما اجازه می دهد تا فناوری و طراحی به کار رفته در تولید جدیدترین پرچمدار کمپانی سونی را به خوبی بشناسیم و نسبت به زوایای پنهان آن آشنایی بیشتری به دست آورید.

در باز کردن بدنه یک دوربین عکاسی ،  اولین قدم این است که دستگیره های چرمی دوربین را جدا کرده و صفحات بیرونی را که پوسته a1 را تشکیل می دهند جدا کنید. در این پیچ های زیادی وجود ندارد، اما به نظر می رسد سونی روش های مخصوصی را برای نگه داشتن بهتر پیچ ها بر روی دستگیره آنها اعمال می کند. پس از برداشتن پانل ها، متوجه می شویم که انواع مختلفی از درزگیر ها در قسمت های مختلف بدنه دوربین به کار رفته اند . درزگیر ها بدنه دوربین را در برابر شرایط محیطی آب بندی نموده و نوعی حالت مهر و موم را برای آن به وجود می آورند. 

بعد از پرداشتن پوسته و بدنه خارجی دوربین ، بلافاصله یک قاب ضد حرارت فلزی در درون دوربین دیده می شود. این قاب فلزی شبیه آنچه در a7S III است، اما با آنچه در a7 III و a7R IV بود متفاوت است. همانگونه که می دانیم دوربین سونی  Sony a1 قادر به به انجام فیلمبرداری با کیفیت 4k/120 می باشد  و حتی این دوربین می تواند ویدیوهای 8K را نیز ضبط می کند، و بنابراین در طول زمان های فیلمبرداری حرارت بسیار زیادی در درون آن به وجود می آید که وجود یک قاب دفع حرارت را ضروری می نماید.  به غیر از این حالت ، طرح کلی داخلی سایر بخش های موجود در درون بدنه دوربین سونی Sony a1 یک طراحی آشنا است.

در این دوربین اکنون پورت HDMI از طریق یک کابل انعطاف پذیر تا شده وصل شده است  و توسط یک براکت در جای خود نگه داشته شده است، این در حالی است که در دوربین های قبلی سونی، در این قسمت یک حالت لحیم شده بر روی برد اصلی دوربین داشته اند . کارشناسان تعمیر دوربین در بخش تعمیرات دوربین سونی بر این باورند که در این حالت  تعویض پورت HDMI معیوب بسیار آسان تر بوده و فرایند تعمیر این دوربین را بسیار سریعتر می نماید.

پس از باز کردن لایه به لایه a1، تعمیرکاران دوربین سونی  راه خود را به برد مدار اولیه و پردازنده دوگانه Bionz XR باز می کنند. این بخشها  مغزهای عملیاتی دوربین هستند و عملکرد چشمگیر a1، از جمله ضبط تصاویر RAW با وضوح کامل با سرعت 30 فریم در ثانیه را هدایت می کنند. سیم ها و روبان های زیادی در داخل بدنه دوربین سونی  a1 وجود دارد، از جمله برخی از آنها که از کانکتورهای گیره ای به کانکتورهای فشاری تغییر کرده اند.  تعمیرکاران و تکنسین های تعمیر دوربین بیان می دارند که جدا کردن کانکتورهای فشاری آسان تر است، اما دوباره قرار دادن آنها  به نحو دشوارتری قابل انجام است.

با جدا شدن همه چیز، اکنون می توان برد  اصلی دوربین را جدا کرد. در زیر آن لایه های دیگری از هیت سینک فلزی وجود دارند. بنا بر اعلام تعمیرکاران حرفه ای دوربین در بخش تعمیر دوربین سونی «در قسمت زیرین برداصلی دوربین سونی a1 ، لایه دیگری از هیت سینک فلزی وجود دارد. این یکی فشرده تر از آنچه در مدل های دیگر دیده ایم احساس می شود. در a7III و a7RIV این قسمت تا محفظه باتری کشیده شد و  طبق مشاهدات ما هیت سینک موجود در دوربین سونی  A7III دارای پایه هایی بود که به سمت پایین کشیده می شد تا به قسمت جلو متصل شود.

همچنین، در طراحی دوربین سونی  A7RIV، طراحان دوربین با طراحی اسکلتی تر، شکاف هایی در صفحه برای کاهش وزن دوربین ایجاد کردند. با این حال، در اینجا آنها خنک نگه داشتن آن را برای هماهنگی با خواسته های موجود در زمان عملکردهای فنی  در اولویت قرار داده اند. طراحان دوربین سونی Sony a1  یک لایه از پد حرارتی در قسمت وسط قرار داده اند. به نظر می رسد که این طراحی دارای عملکرد نسبتا مطلوبی است و مشکلی از بابت به وجود آمدن گرما در زمان فیلمبرداری کیفیت بالا با این دوربین وجود نخواهد داشت . اگر شما مشکل گرم شدن بدنه دوربین سونی a1 ر دارید ، آنرا با تعمیرات دوربین در میان بگذارید .

اگرچه Sony a1 ممکن است در ظاهر آشنا به نظر برسد، اما تغییرات زیادی در طراحی داخلی آن وجود دارد. متخصصان تعمیر دوربین بر این باورند "A1 ممکن است شبیه به مدل های قبلی خود باشد، اما تغییرات کمی در داخل و خارج وجود دارد که این دوربین را به یک دوربین بسیار چشمگیر تبدیل می کند." اگر می‌خواهید درباره همه تغییرات جزئی که سونی در دوربین a1 خود ایجاد کرده است بیشتر بدانید، در بخش های بعدی از این نقد و بررسی ، عکس های بیشتری از باز شدن قسمت های داخلی دوربین سونی a1 قرار خواهیم داد .